«Ստալինի աջակից Անաստաս Միկոյեանը դէմ է եղել, որ Երեւանում նշուի Հայոց Ցեղասպանութեան 50րդ տարելիցը», յայտարարած է Հայոց Ցեղասպանութեան թանգարանի տնօրէն Հայկ Դեմոյեանը, որ շեշտած է, թէ այս առնչութեամբ բազմաթիւ փաստեր կան:

«Եւ փորձել է համոզել այն ժամանակուայ Սովետական Հայաստանի Կենտկոմի առաջին քարտուղար Յակոբ Զարոբեանին: Եւ սա փաստագրուած է յուշագրութեան մէջ, ոչ թէ խօսում եմ բանաւոր պատմութիւնների լեզուով: Փաստագրուած է, որ բազմիցս փորձել է յորդորել ձեռնպահ մնալ այդ միջոցառումները կազմակերպելուց: Ի վերջոյ նա չլսեց, եւ որպէս վերապրողի զաւակ յուշարձանի այդ մրցոյթը կազմակերպեց», «Ազատութեան» հետ ունեցած զրոյցին ընթացքին նշած է Հայկ Դեմոյեան:
Ան տեղեկացուցած է, որ քանի մը օրէն քաղաքապետարանին պիտի ներկայացնէ փաստերու ամբողջական թղթածրար մը, ուր յստակօրէն նշուած պիտի ըլլան այն բոլոր յանցանքները, որոնց ետին կանգնած է Միկոյեան։

Միւս կողմէ, օր մը առաջ քաղաքապետ Տարօն Մարգարեան ըսած էր, որ Միկոյեանի չարագործութիւններուն առնչութեամբ փաստեր չէ տեսած։ Մինչդեռ օրեր առաջ գիտնականները 4 նման փաստաթուղթ եւ 200 ստորագրութեամբ նամակ ներկայացուցած էին քաղաքային իշխանութիւններուն: Դեմոյեան եւս առանձնացուցած է առնուազն 4 ակնառու փաստ, որոնք, ըստ պատմաբանին, անհերքելի են:

«Միկոյեանը եղել է բոլշեւիկների այն խմբակում, ովքեր փորձել են ամէն կերպ խոչընդոտել Արցախի եւ Նախիջեւանի վերամիաւորման հարցում: Երկրորդ կէտը այն է, որ, այո՛, 37 թուականին, բազմաթիւ փաստաթղթեր կան, այդ թւում հայաստանեան արխիւներում, որտեղ կան ռեպրեսիաների իրականացման գործողութիւնները հաստատող փաստաթղթեր հէնց Միկոյեանի ստորագրութեամբ: Իսկ ինչ վերաբերում է այն փաստաթղթերին, որ որպէս հակափաստարկ ներկայացւում են, որ Միկոյեանի ստորագրութիւնը չկայ, կամ միայն յղումը, ես ասեմ, որ կայ նաեւ այդ փաստաթղթի առաջին հիմքը: Ինչի՞ հիման վրայ է Ստալինը Եժովին գրել, որ Միկոյեանը առաջարկում է: Որովհետեւ Երեւանից կայ հեռագիր Ստալինի անունով, Միկոյեանի ստորագրութեամբ՝ առաջարկում եմ 700 հոգով աւելացնել գնդակահարուողների քանակը, որովհետեւ 500ը քիչ է: Լեհերի դրուագը դրուագ երեքն է, որը ունենալու է միջազգային հնչեղութիւն: Սա է ինձ համար ուղղակի անընդունելի: 100ամեակի նախաշեմին մենք չենք կարող դնել յուշարձան մի մարդու, որի ստորագրութիւնը յստակ երեւում է մի փաստաթղթի վրայ, որ մէկ ժողովրդի համար իրօք ողբերգութիւն էր, գլխատում էր փաստօրէն»:

Հ. Դեմոյեան դիտել տուած է, որ անպայման պիտի փորձէ համոզել իր գործընկերները. «Փորձելու եմ հիմնաւորել, փորձելու եմ բերել յաւելեալ նիւթեր, փաստեր, պատմաբանների լեզուով ասած՝ անհերքելի վկայութիւն, հիմք»։

«Իւրաքանչիւր արձան ուղերձ է յաջորդ սերունդներին: Անաստաս Միկոյեանի արձանը տեղադրելով՝ մենք փորձում ենք դարաշրջանի որոշ յանցագործութիւններ արդարացնել», ցաւով յայտնած է պատմաբանը եւ աւելցուցած. «Մի էպոխա (ժամանակաշրջան-Խմբ.), որը կապուած էր զանգուածային սպանութիւնների հետ, որը վերջին տուեալներով շուրջ 30 միլիոն մարդու կեանք արժեցաւ: Մենք խօսում ենք վախի մթնոլորտի մասին, մենք խօսում ենք իւրաքանչիւրիս ընտանիքին որեւէ կերպ անդրադարձած ցաւի, յիշողութեան կորստի մասին»:

Ցեղասպանութեան թանգարանի տնօրէնը չի պատրաստուիր դառնալու սպիտակ ագռաւ, սակայն կը խոստանայ իր սկզբունքներուն դէմ չգործել. «Ես գործ ունեմ մի պատմութեան հետ, որը կոչւում է Հայոց Ցեղասպանութիւն Ես ինձ չէի ների եւ իրաւունք չէի վերապահի լուռ մնալ այդ պարագայում՝ լինելով որպէս մասնագէտ տեղեկացուած այդ բազում, բազմապիսի փաստերի մասին»: